Watashi

Czy chodziło Ci o: myself

私

Ciche dźwięki opadają wokół mnie

Śpiew pustki

Zimne cienie oplatają moją skórę

Jaki jest sens moich słów ?

Monotonna melodia

Lekki powiew wiatru

Moim ciałem drgają emocje

Drżę kurcząc się w sobie

Dźwięki wzbudzające życie

Czuje się rozrywana

Głosy w mej głowie wciąż wołają o uwolnienie

Moje usta związane strachem

Obijają się w moich uszach

Pragną wydźwięku, krzyku

Duszę się wciąż, zabijając siebie

Tysiące emocji przebijają me oczy

Szepczą słowa

Moja prawdziwa postać

Zamykając dzieci w klatkach

Chowam pod sercem naturę ludzką

Kurczę się

Wołam o pomoc

Nie ma ucieczki z tego świata

Głosy mnie prześladują

Ciągną do mego bólu

Dając ujście melancholii

Spętana więzami umysłu

Otwieram ciało

Mój oddech ustaje

W bezsensownym pudle

Krew wycieka z mego wnętrza

Paradoksalnie do innych

Siedzę na dnie świata

Widząc prawdziwe stworzenia

Tak marnie próbują się osłonić pogardą

Bóg pragnie ich marnej miłości

Tak jak ja

Lecz bezsilność trzyma mnie w płaczu

Przez wieczność

Widzę wasze twarze zatrwożone

Pełne strachu

Zatrzymaj swój wzrok

Przejrzyj przez mgłę

Dojrzyj sekundę

By nigdy się nie stać demonem samego siebie

Przeszłość nie ma serca

Przyszłość nie istnieje

Żyjemy w nicości

Oczekując światła

 

 

 

 

*Screen z DVD Negativism -withoutrace-

At the bottom

 

 

At the bottom

 

Widziałem ich wszystkich

Ich szpetne twarze

Ręce powykrzywiane

Martwe usta i oczy

Chcieli zabrać mnie do siebie

Ochrzcić nienawiścią

Ich palce ciągle mną szarpały

Cienkie niczym węże

Byli kiedyś jak ja

Przeszli przez tafle wody

Tam głęboko

Każdy z nas stoi na brzegu opleciony ich słowami

Nie można odejść

Jedynie miłość do stworzeń

Zniekształconych ludzi

Uwalnia od blizn i bólu

Patrząc codziennie na twarze z głębin

Pytam siebie czy nadejdzie kiedyś mój czas

Słychać ich krzyki nienawistne

Bluźnierstwa wbijające się do środka
Wciąż ranią nasze ciała
Wyciągając chude ręce znad jeziora
Połykają nasz oddech
Karmiąc się bólem
 

Lecz miłość jest uwolnieniem

 Od ran przez nich zadanych
Zmywa blizny
Tylko trwać w chwili uniesienia



Murmurationis

 

Murmurationis

Wyznawca spokojnego hałasu

Witaj w domu pokoju

Wołania przedzierające się przez ściany

W holu zalanym wodą

Pływają motyle

Depresyjny sen

Przychodzi jedynie tej nocy

Wołając o pomstę

Czując oddech twej duszy

Czyta manuskrypty twoich oczu

 

Przemieszczają się po hotelu nienawiści

Poszukując twojego numeru

Z okien wieje czarny wiatr

Jesteśmy tu uwięzieni

 Razem z dźwiękami wody

Powoli

Powietrze nas dusi

 

W maskach dotykając innych drzwi

Wciąż pukają, nieprzerwanie

Straceni

Otwierają siejąc zamęt

Wszystko jest niczym

Krzyki nocnego koszmaru

W domu świata

Wszyscy zduszeni

Bez chęci wyjścia

Woda wlewa się przez okna

Topią się we własnej niemocy

Martwe dłonie wywieszone nad murami

Nie ma sensu skrycia

Wrzaski docierają przez bariery

Wołając o ratunek

Każdy dzień, bez przerwy

W swoich pokojach, skuleni

O czarnych oczach

Ślepi, niemi głusi

Okaleczeni przez siebie

Nie wołaj o pomoc

Otwórz się na te krzyki

 

 

Zdjęcie nie jest moje,  to screen z teledysku Negi ,,Munashiki Sei」 no Guui 「Shi」 no Shini "



 

Damnetur

 

 

Damnetur

 Ten świat mnie zabija

Wszystko jest obce

Dlaczego urodziłem się w tym miejscu ?

Dlaczego ludzie umierają za życia ?

Puste ciała chodzą po ulicach

Fałszywość doprowadza mnie do szału

 

Ujrzałem demona śmierci

Wyłaniający się z głębin czerni

Słowa tabu okalające jego ciało

Palące się szkarłatem

Człowiek bez twarzy o spalonej skórze

Pożerał istnienia

 

Czuje złudny ból

Ludzie zostają pozbawieni siebie

Idą ku śmierci

Z radością

Przegryzając szklane ciała

Szaleńcy bez imienia

Z dziurawą piersią kroczą obok mnie

Wyrywają człowieczeństwo innym

Spowite mgłą ulice

Masochiści

Otwarte czaszki ciemności

Apatia, przyjaciel instynktu samodestrukcji

Dlaczego budzenie jej sprawia im przyjemność ?

Pozbywają się siebie

Energii

Demony karmią się nimi

Tak długo, aż staną się martwi

Ból będący ukojeniem

 

Przestańcie się zabijać

Nikt nie potrafi żyć

A każdy potrafi zabić

 

Tworzenie jest pięknem

Destrukcja chaosem

 

 

 



Vanitas

 

Vanitas

Siedem drzwi do domu śmierci

Paradoksalne otwarte światło

Głos, który woła przez wieczność

Tron spowity krwią czarnych węży

Dzieci wołające na krańcu Ziemi

Kwiaty lykorysu zajmujące łąki raju

Tęcza nad światem nienawiści

Szmaragdowy księżyc bez blasku

Pochłaniający ciemność

Czterech zabitych

Krzyczących na łąkach ludzkich

Białe szaty splamione przez paradoks

Złote wieńce słońca opadły do wiecznego morza

Widzę tylko błyskawice

I te głosy

Istniejące wraz z szumem liści

Płonące świece zatopiły się w istnieniu

Siedem dusz zbierających życie

Morze zamarło

Karmiąc się sobą

Istoty ludzkie pogrążone w otchłani szaleństwa

Wciąż żyjące

Na horyzoncie

Wśród śmierci

Lew bez serca

Cielec bez skrzydeł pełen oczu

Zabrał istnienie

Wieczność wśród pól elizejskich usłanych cierniami

Ten co istniał

Modlitwa w agonii

Aksjomat śmierci przypomniał o śnie

Bogowie zjedli swoje dzieci

Strony życia delikatnie opadły na wieczność

 

 

 



Bonum nocte

 

Bonum nocte

 

Nie chciałem widzieć tego świata

Tej pustki ogarniętej przez deszcz

Nie chciałem tu wracać

Głuche słowa odbijające się od szarych ścian

Słyszę tylko łkanie

Śpiew martwych duszy

Zabierzcie mnie stąd

Pełno ornamentalnej historii

Stworzonej z krwi

Ostatnie tchnienie

Oderwane od rzeczywistości

Jedyna prawda

Która i tak zanika

Powoli

Wraz z każdą kroplą

Do nieskończoności

Chcę zobaczyć znów słońce

Zabrałaś mnie tu

A teraz umieram wśród obcych

Hominem

 

Mors Hominum

Otwarłem usta

Słowa zadrżały w powietrzu

Ta delikatność, która cię przeraża

Nie patrz za ścianę

To woła cię nienawiść

Ciche pożądanie, które gwałci tą cisze

Otworzyła się zamęć paradoksu

Twardy świat bez boga

Coś zginęło wśród krzyku

Zawodzenie wżerające się w skórę

Oczy spojrzały na ten pejzaż nienawiści

To co przed chwilą było białą wstęgą stało się czernią

morze bezwładnego światła

Człowiek, który nie istniał

Kobiecość została zgniecona

Amnezja czyści nam umysły

Wciąż wołając o pomstę

Szaleńczy krzyk dławiący usta

Ah... czym jest ten świat

Tylko nie skończoną wiecznością

I tak skończymy oszaleli zjadając siebie

Te krzyki

Słychać je cały czas

Przebijają me uszy

Oczy krwawią czernią

Czerwień ukryta w martwej zasłonie

Kula życia się rozpadła

Na niebie ciemności

Złoty deszcz wyzbył nas do końca

Chcąc zbawić się resztkami

Bo na tym świecie człowieczeństwo czasem znika

Mówiłeś kiedyś o prawdziwym świecie

Chcę w nim zatonąć w moim śnie

Nikt nie pamięta moich słów

Moje pieśni są dla nich tylko bełkotem

Konającego człowieka

Budząc się jak motyl

Co dzień

Zrozumienie jest znikome

Znam was wszystkich

Lecz moje imiona są dla was obce

Brzytwa na końcu życia

Cienka linia

 

Czarna otchłań

Czarna otchłań

Wody wiecznej

Chciałem się chwycić granicy śmierci

Lecz oderwano mi dłonie

Spadam w dół

Życie upadło

Ciągnąc mnie

Nie mam sił by krzyczeć

Słyszałem śpiewy agonii

Stworzeń ludzkich

Tam w głębi

Zmierzając w ciemność

Kiedy w końcu piekło nadejdzie

Niczym niebo stworzone przez diabła

To złudzenie porywa mą duszę

Ogień zalał mi płuca

Nie zostało już nic

Tylko ciemność

Wciąż cię widziałem

Tam gdzie nigdy nie powrócę

Na powierzchni świata

Światło mnie opuściło

Widzę już tylko obce twarze

I te krzyki

Wciągają mnie w głąb

Na samo dno

Na koniec życia

Bez powrotnie

Na wieczność

 

 

 

 

Kesshō

Kesshō

 

Pękł lód kryształu nocnego

Kwiat pustynnego śniegu

Ogień palący płuca

Szarość zasłoniła niebo

Głos odbijający się w ciszy

Wśród tej pustki

Chłodu niezmiernego

Umieram

Zawodzący krzyk płaczu

Krwawiące płuca

Otwarły mi ścieżkę

Do piekła...

 

Moje oczy

Ślepe

Bezdenne

Pytam się gdzie jest światło

Pragnienie zdusiło mi gardło

 

Chciałem zawołać

Jak długo jeszcze

Moje ciało się stapia

Boże powiedz mi w którą stronę mam iść

Gdzie jest to światło, którego szukam

Głęboko

Aż do dna ziemi

Wciąż spadam

Niech mnie ta ziemia pochłonie

 

 

Solem

 

 

 

Słońce tworzy niebiańską poświatę

Nad wszystkim

Ogrzewając nas sercem

Wiatr niesie melodie życia

Powiedz mi czym jesteś

Ciemna melancholia zasłania mi słońce

Ono płacze

A świat zapomina o cieple

Utopmy się w łazach

Ogień otwiera niebiosa

Wdzierając się na ziemie

Łapczywie chwytając się ciemności

By oczyścić resztki podziemia

Często wołamy

Jakby do bóstwa

Mimo bólu czerwonych serc

Opisują codzienne życie

Zapominamy o więzach

Promienie wiecznego istnienia

Pokazują mi prawdziwy świat

Hikari

 

 

 

Hikari

 

 

Czerwone światło przebija się przez pajęczynę życia

Wiatr porywa moje myśli

Powtarzające się wątki ciśnienia bezdennego
Ta cisza, która panuje wokół
Nie istnieje
Nie było tej wody dla której istnieje
Ognia zieleni wiecznej
Ziemi zrodzonej z nicości
Wiatru, który nie istniał
Imienia, które nie powstało
Na wieki
Przez bezdenne pola
Księżyc ciemności
Dym ślepej narkozy
Im więcej słów tym mniej zrozumienia  
 

Kin

 

Kin

Zimno duszy człowieczej

Duszy niemożliwej

Nie patrząc w stronę światła

 Nie widziałaś słońca życia

Lód ogarnął ziemie

Melancholijne środowisko świata

Dlaczego zatopiłeś się w tym świecie ?

Ciepła żywa krew niebieska

Tęsknota świata czerwieni

Lekki oddech wiatru

Gdy tracisz wiarę twoja dusza się rozpada

Kawałki ranią moje serce

Szpilki wbijają się w oczy

Zamykając rzeczywistość

 

Sign

 

Światło, które przebija przez chmury, woła mnie

Bym otworzył swą dusze

By pochłonąć się w ciszy

Wiatr delikatnie zanosi mnie w otchłań

Szarpiąc moim życiem

Na końcu tej drogi zostaną dwa światy

Jak żywioły pochłaniają resztki tchnienia

Wołając na ratunek

Poświata która otwiera niebiosa

Muska złote zboża

Ja pozostałem po drugiej stronie

Zanurzony w kłamstwie

Moje ręce splamione

Zostały w śród innych

Ja bez nadziei

Poczułem światło na mojej twarzy

Łzy zabrały resztki bólu

Lecz już nigdy nie ujrzałem światła

Biblia świata

 

Nieprzyjaciel

Zawiedli na pustkowie
Skazali na wieczność
Ukochani świata
Miłość czasu
Wśród głębin
Otworzyły się wrota
W ciemności
Zawołałem
Wróć
Nie...
Zapomnieli
Kochać swych morderców
Człowiek pożera samego siebie
Naturalne odczucie
Światło wśród brudu
Na dnie
Resztki człowieczeństwa
Człowiek, który żałował swych morderstw na duszach
Zabójcy duszą się nienawiścią

Natsu

 

 

Natsu

Słońce cierpienia

Przytłaczająca duszność

Krzyk agonii

Piasek, który wżera się w oczy

Drażniąc całe ciało

Nikt nie słyszy

Pustka, tak bardzo rozległa

Światło palące wątłe ciała

Otchłań pochłaniająca lekkie dusze

Tak bardzo niestabilne

Suchość

Śmiertelne ciepło

Paradoksalne pragnienie

Zżerające wnętrze

Do końca, bez litości

Ktoś umarł w tej przestrzeni

Wołając przez lata

Lecz wciąż słychać krzyki tych ludzi

Wessanych w środek ziemi

W gorącą spękaną ziemie

Na wieczność

 

by choć na chwile poczuć krople wody

 

Umbra

 

Umbra

 

Pękł lód kryształu nocnego

Kwiat pustynnego śniegu

Ogień palący płuca

Szarość zasłoniła niebo

Głos odbijający się w ciszy

Wśród tej pustki

Chłodu niezmiernego

Umieram

Zawodzący krzyk pełen płaczu

Krwawiące płuca

Otwarły mi ścieżkę

Do głębi

Otwarłem oczy

Ślepe, bezdenne

Pytam się wciąż gdzie jest światło?

Pragnienie zdusiło me gardło

Chciałem zawołać

Jak długo jeszcze

Moje ciało się stopi

Boże powiedz mi, w którą stronę mam IŚĆ

Gdzie jest to światło, którego szukam

Głęboko

Aż do dna ziemi

Wciąż będę spadać

Niech mnie ten świat pochłonie

Contour

 

Rinkaku

 

Śpiew martwych ust

Drganie agonii

Szepty wołające

Kiedy tamten świat się zamknął?

Wciąż wołam o życie

By ten sen zamarzł

Bym nie słyszał tych głosów

W cichej czystości

Paradoksu milionów

Kiedy te dźwięki umilkną ?

Puste pragnienia rozlewają się wokół

Zawołałem małą dziewczynkę

Ona błądziła wśród ciemności

Usłana białymi wstęgami

Sen czarny i ciężki

Dziecięcy koszmar

Bo życie powoli zanika

Pojawiły się krople na złotym niebie

Łzy mojej ukochanej

Przybitej na szczycie jeziora

W lekkim odbiciu piekła

Barwy nieba mnie pochłonęły

Tam na wzgórzu stał ptak

Krzyczący mym głosem

W tedy upadłem

W głębie jeziora

W to ówczesne odbicie

Na wieczność

Po kres snu

http://www.youtube.com/watch?v=CxwnlqQ2DiQ

Ichi

 

 

 

 

Łagodne krople pieśni kołyszą się na wietrze

Dźwięki płynące z duszy

Rozbijają się i nikną w przestrzeni

Pełne złości i smutku

Radośnie pobrzmiewające

Bez umiaru

Ciepłe słowa wplecione w muzykę

Prawdziwe uczucia

Z głębin wydobyte

Zapierająca dech melodia

Czekając na wezwanie

By ktoś wysłuchał kolejnej historii

Zawartej w cichych falach

Historie zrodzone z uczuć

Odpływają w nicość

Nie potrafimy wysłuchać tego co najczystsze

Wartość gubi się w zabawie

Bez emocji

Bez uczucia

Puste słowa

Delikatne nuty prześlizgują się między palcami

Opuszczając krainy rzeczywistości

Zatopionej morzem złota

W nieistniejącej ciszy

Niezmierzony czas

Połysk słońca

Pustka kiedyś nadejdzie

Zerowe szanse

 

 

  

Nie odzywaj się 

Zamknij oczy

Widząc schematy

Proste wytyczne

Tam gdzie jesteś

W głębi apatii życia

Rutyna, która wżera się w skórę

Uszkadza wzrok, wbijając niewidoczne szpilki bólu, który czasem niknie w przestrzeni

Brak wyobraźni nas pochłania

Zgniecione dusze

Zapakowane w ramki

Proste kraty ciemności

Głęboka melancholia świata

Mimo czarnej otchłani myśli istnieje światło nieskończone

Szczęście ziarnka gorczycy

Słońce przedziera się przez zasłony

Ogrzewając oziębłe serca

Bo gdzieś w tej studni słychać śmiech, pełen radości

Wypełniający głuchą cisze

Nemuri

 

Nemuri

 

Głosy zamilkłego świata
Śpiew agonii

Wieczne spojrzenie umierającego świata

Co się stało z tymi ludźmi?

Co się stało z naszą ziemią?

Czemu nikt nie słyszy mego wołania?

Te puste słowa

Zawarte w wodzie tabu

Związane usta

Poprzez sznur nienawiści ludzkiej

Odpowiedź w świecie zgorzkniałym

Gdzie twoja miłość?

Została podeptana przez wolnych ludzi

Którzy porzucili swoje człowieczeństwo

Zgnietli me płuca

I spalili najczystsze uczucia

Cisza zaległa w mych uszach

Przed oczami staną cień

Spoglądając z pogardą

Na człowieka martwego

To boli, itai

Ciemność

Ginę