Hominem

 

Mors Hominum

Otwarłem usta

Słowa zadrżały w powietrzu

Ta delikatność, która cię przeraża

Nie patrz za ścianę

To woła cię nienawiść

Ciche pożądanie, które gwałci tą cisze

Otworzyła się zamęć paradoksu

Twardy świat bez boga

Coś zginęło wśród krzyku

Zawodzenie wżerające się w skórę

Oczy spojrzały na ten pejzaż nienawiści

To co przed chwilą było białą wstęgą stało się czernią

morze bezwładnego światła

Człowiek, który nie istniał

Kobiecość została zgniecona

Amnezja czyści nam umysły

Wciąż wołając o pomstę

Szaleńczy krzyk dławiący usta

Ah... czym jest ten świat

Tylko nie skończoną wiecznością

I tak skończymy oszaleli zjadając siebie

Te krzyki

Słychać je cały czas

Przebijają me uszy

Oczy krwawią czernią

Czerwień ukryta w martwej zasłonie

Kula życia się rozpadła

Na niebie ciemności

Złoty deszcz wyzbył nas do końca

Chcąc zbawić się resztkami

Bo na tym świecie człowieczeństwo czasem znika

Mówiłeś kiedyś o prawdziwym świecie

Chcę w nim zatonąć w moim śnie

Nikt nie pamięta moich słów

Moje pieśni są dla nich tylko bełkotem

Konającego człowieka

Budząc się jak motyl

Co dzień

Zrozumienie jest znikome

Znam was wszystkich

Lecz moje imiona są dla was obce

Brzytwa na końcu życia

Cienka linia