Umbra

 

Umbra

 

Pękł lód kryształu nocnego

Kwiat pustynnego śniegu

Ogień palący płuca

Szarość zasłoniła niebo

Głos odbijający się w ciszy

Wśród tej pustki

Chłodu niezmiernego

Umieram

Zawodzący krzyk pełen płaczu

Krwawiące płuca

Otwarły mi ścieżkę

Do głębi

Otwarłem oczy

Ślepe, bezdenne

Pytam się wciąż gdzie jest światło?

Pragnienie zdusiło me gardło

Chciałem zawołać

Jak długo jeszcze

Moje ciało się stopi

Boże powiedz mi, w którą stronę mam IŚĆ

Gdzie jest to światło, którego szukam

Głęboko

Aż do dna ziemi

Wciąż będę spadać

Niech mnie ten świat pochłonie

Contour

 

Rinkaku

 

Śpiew martwych ust

Drganie agonii

Szepty wołające

Kiedy tamten świat się zamknął?

Wciąż wołam o życie

By ten sen zamarzł

Bym nie słyszał tych głosów

W cichej czystości

Paradoksu milionów

Kiedy te dźwięki umilkną ?

Puste pragnienia rozlewają się wokół

Zawołałem małą dziewczynkę

Ona błądziła wśród ciemności

Usłana białymi wstęgami

Sen czarny i ciężki

Dziecięcy koszmar

Bo życie powoli zanika

Pojawiły się krople na złotym niebie

Łzy mojej ukochanej

Przybitej na szczycie jeziora

W lekkim odbiciu piekła

Barwy nieba mnie pochłonęły

Tam na wzgórzu stał ptak

Krzyczący mym głosem

W tedy upadłem

W głębie jeziora

W to ówczesne odbicie

Na wieczność

Po kres snu

http://www.youtube.com/watch?v=CxwnlqQ2DiQ

Ichi

 

 

 

 

Łagodne krople pieśni kołyszą się na wietrze

Dźwięki płynące z duszy

Rozbijają się i nikną w przestrzeni

Pełne złości i smutku

Radośnie pobrzmiewające

Bez umiaru

Ciepłe słowa wplecione w muzykę

Prawdziwe uczucia

Z głębin wydobyte

Zapierająca dech melodia

Czekając na wezwanie

By ktoś wysłuchał kolejnej historii

Zawartej w cichych falach

Historie zrodzone z uczuć

Odpływają w nicość

Nie potrafimy wysłuchać tego co najczystsze

Wartość gubi się w zabawie

Bez emocji

Bez uczucia

Puste słowa

Delikatne nuty prześlizgują się między palcami

Opuszczając krainy rzeczywistości

Zatopionej morzem złota

W nieistniejącej ciszy

Niezmierzony czas

Połysk słońca

Pustka kiedyś nadejdzie

Zerowe szanse

 

 

  

Nie odzywaj się 

Zamknij oczy

Widząc schematy

Proste wytyczne

Tam gdzie jesteś

W głębi apatii życia

Rutyna, która wżera się w skórę

Uszkadza wzrok, wbijając niewidoczne szpilki bólu, który czasem niknie w przestrzeni

Brak wyobraźni nas pochłania

Zgniecione dusze

Zapakowane w ramki

Proste kraty ciemności

Głęboka melancholia świata

Mimo czarnej otchłani myśli istnieje światło nieskończone

Szczęście ziarnka gorczycy

Słońce przedziera się przez zasłony

Ogrzewając oziębłe serca

Bo gdzieś w tej studni słychać śmiech, pełen radości

Wypełniający głuchą cisze

Nemuri

 

Nemuri

 

Głosy zamilkłego świata
Śpiew agonii

Wieczne spojrzenie umierającego świata

Co się stało z tymi ludźmi?

Co się stało z naszą ziemią?

Czemu nikt nie słyszy mego wołania?

Te puste słowa

Zawarte w wodzie tabu

Związane usta

Poprzez sznur nienawiści ludzkiej

Odpowiedź w świecie zgorzkniałym

Gdzie twoja miłość?

Została podeptana przez wolnych ludzi

Którzy porzucili swoje człowieczeństwo

Zgnietli me płuca

I spalili najczystsze uczucia

Cisza zaległa w mych uszach

Przed oczami staną cień

Spoglądając z pogardą

Na człowieka martwego

To boli, itai

Ciemność

Ginę