Hikari

 

 

 

Hikari

 

 

Czerwone światło przebija się przez pajęczynę życia

Wiatr porywa moje myśli

Powtarzające się wątki ciśnienia bezdennego
Ta cisza, która panuje wokół
Nie istnieje
Nie było tej wody dla której istnieje
Ognia zieleni wiecznej
Ziemi zrodzonej z nicości
Wiatru, który nie istniał
Imienia, które nie powstało
Na wieki
Przez bezdenne pola
Księżyc ciemności
Dym ślepej narkozy
Im więcej słów tym mniej zrozumienia  
 

Kin

 

Kin

Zimno duszy człowieczej

Duszy niemożliwej

Nie patrząc w stronę światła

 Nie widziałaś słońca życia

Lód ogarnął ziemie

Melancholijne środowisko świata

Dlaczego zatopiłeś się w tym świecie ?

Ciepła żywa krew niebieska

Tęsknota świata czerwieni

Lekki oddech wiatru

Gdy tracisz wiarę twoja dusza się rozpada

Kawałki ranią moje serce

Szpilki wbijają się w oczy

Zamykając rzeczywistość

 

Sign

 

Światło, które przebija przez chmury, woła mnie

Bym otworzył swą dusze

By pochłonąć się w ciszy

Wiatr delikatnie zanosi mnie w otchłań

Szarpiąc moim życiem

Na końcu tej drogi zostaną dwa światy

Jak żywioły pochłaniają resztki tchnienia

Wołając na ratunek

Poświata która otwiera niebiosa

Muska złote zboża

Ja pozostałem po drugiej stronie

Zanurzony w kłamstwie

Moje ręce splamione

Zostały w śród innych

Ja bez nadziei

Poczułem światło na mojej twarzy

Łzy zabrały resztki bólu

Lecz już nigdy nie ujrzałem światła

Biblia świata

 

Nieprzyjaciel

Zawiedli na pustkowie
Skazali na wieczność
Ukochani świata
Miłość czasu
Wśród głębin
Otworzyły się wrota
W ciemności
Zawołałem
Wróć
Nie...
Zapomnieli
Kochać swych morderców
Człowiek pożera samego siebie
Naturalne odczucie
Światło wśród brudu
Na dnie
Resztki człowieczeństwa
Człowiek, który żałował swych morderstw na duszach
Zabójcy duszą się nienawiścią

Natsu

 

 

Natsu

Słońce cierpienia

Przytłaczająca duszność

Krzyk agonii

Piasek, który wżera się w oczy

Drażniąc całe ciało

Nikt nie słyszy

Pustka, tak bardzo rozległa

Światło palące wątłe ciała

Otchłań pochłaniająca lekkie dusze

Tak bardzo niestabilne

Suchość

Śmiertelne ciepło

Paradoksalne pragnienie

Zżerające wnętrze

Do końca, bez litości

Ktoś umarł w tej przestrzeni

Wołając przez lata

Lecz wciąż słychać krzyki tych ludzi

Wessanych w środek ziemi

W gorącą spękaną ziemie

Na wieczność

 

by choć na chwile poczuć krople wody