Ignis

Przez okna mej duszy

Wpatruje się w błękit

Zamarzniętego jeziora

Ogień w oddali tli się wesoło

Wołając mnie w swe objęcia

Takie radosne szaleństwo

Ognisko otoczone zwłokami...

*Obraz Zdzisława Beksińskiego

Insulam

Znalazłem się na wyspie

Po wielu latach

Na wzburzonym morzu

Nie pamiętam już kiedy spałem

Wydaje mi się...

Wyzbyłem się potrzeby snu

Kiedy patrzę wstecz

Widzę ścieżki

Obleczone w czarne cienie

Dzielące wszystko

Od poświaty księżyca

*Obraz autorstwa Zdzisława Beksińskiego

Dubitant

Imiona czyste

Obleczone białymi płótnami

Drzwi wieczności

Nowy początek

Źródło błękitu nieba

Listy pisane farbą kałamarzy serc

Czerwone cierpkie owoce

Materiał lśni w tej poświacie

Delikatne włókna opadają na ziemie

Wiara w pajęczą nić nieba

Czarny pot zalewa moją twarz

Jedno imię

Świecące w ogniu nadziei

Tak szybko mija

To ciemne niebo

Oddech powietrza

Ziemia płacząca nad swymi dziećmi

Zamkniętych w pudełkach swojego życia

Samotność

Samotność

Będę mówić całą wieczność

O ludziach mieszkających w ciszy

Wśród cichych fal powietrza

płacząc dniami

Na końcu świata

Na środku pustkowia

Na początku rozpaczy

Puste siedzenia wokół stołu

W tym świecie miejsce opuszczone

Gdzie śpiew już nie dochodzi

Ludzie omijają góry

Idą prosto

Lecz są

W puszczy

Osamotnieni

Często słychać ich głosy

Brakuje innym wzroku

Tymczasem my pogrążeni

W pustych domach

Wypełnionych piaskiem

Czas który nie istnieje

Nieruchomy

Wypełnił tą przestrzeń

Wierzący idziemy wyciągając ręce

Niektórzy je stracili

Ci z dróg zberają reszty zielonych wstęg

Lecz wieczność nie jest wieczna

Tam gdzie istnieją puste miasta

Złączone, zapełniają się

Więc gdzie jest ta pustka ?

Ta niemoc

Odległość

Przepaść do przebycia

Droga

 

W niknącej przestrzeni

Na wzgórzu życia

Wiatr owiewa moją postać

W tysiącu myśli

Zieleń

Za lasem tli się istnienie

Topiące się w morzu

Przygniatane przez czerń

Chwile

Znajdujemy się na końcu ścieżek

Wybieramy drogi

Tylko po to by zawrócić

Jak ciemność przychodząca ze wschodem

Na środku niezliczonych pasm

Żółte pola

Kamienie zastępują miękką ziemię

Strach przed rzeczywistością

 

 



Zapomniałam

 

Zapomniałam...

Zapomniałam o tym jak żyć

Zapomniałam... jak pisać wiersze ?

W otchłani śpiewu duszy

Krople światła

Na ustach pustka

Mroczna i bolesna

Gdzie są słowa mego serca ?

Zamknięte w pudełku

Opieczętowanym strachem

Związane ręce niemocą

Nie mogę go dosięgnąć...

Chodź...

 

来る

 

Pokażę ci świat

Los tych, pogrążonych w szaleństwie

Jak jeden z siedmiu

Udaje się na brzeg morza wieczności

Oni chodzą tam codziennie

Tam gdzie leży martwa prawda

Fale wyrzucają czaszki

Siedem

Wyrok na ślepców

Jednej śmierci

Nad mnogimi wodami

Upici winem słów nienawiści

Na pustyni morza

Żyjące istoty martwe

Zatracone w widoku

Zagubieni w prawdzie

Nad nimi demon, pełen imion bluźnierczych

W szacie utkanej z ludzkich grzechów

Wśród tłumu

Matka

Pijana krwią swoich dzieci

Opasana szkarłatnymi wstęgami

Zaprzeczenie życia

Z głębin pełnych krzyków

W czarnej mazi otchłani

Wśród rąk piekielnych

Zwątpienie

Królowie świata nie istniejącego

Siedmiu ich było na wiecznym tronie

W czeluściach podświadomości

Księgi zakazane zostały otwarte

Siejąc chaos

W ciszy umysłu słychać śpiew

Nieistniejące fale światła oddechu

Meaning

 

Zaplątany w czarne spirale głębin

Wśród chaosu

Splatające się ze sobą istnienia wieczności

W tej otchłani życia

Światło morza

Zaburzenia otaczają to piękno

Niszcząc porcelanową powłokę

Hej, powiedz mi czym jest życie

W tym sześcianie umysłu

Powiedz mi gdzie jest prawda

Utwór bez sensu

 

Bezsens

 

Chronologia

Moje życie

Ciemność

Bezkres

Cierpienie

Choroba

Śmierć

Pustka

Szaleństwo

Czas

Masochizm

Czerń

Ból

Dusza

Uciśnienie

Grzech

Deszcz

Ścieżka

Wieczność

Schody

Dotyk

Niepokój

Płacz

Walka

Rozpacz

Milczenie
Pasja
Przestrzeń
Kłamstwo
Piekło
Demony
Głębia
Przepaść
Labirynt
Sen
Koszmar
Wspomnienia
Ślepota
Mgła
Drzwi
Łąka
Ciernie
Człowiek
Krzyże
Czerwień
Niebo
Drogi
Rany
Słowa
Tabu
Myśli
Przeszłość
Samotność
Wiatr
Linia
Cień
Ulice
Emocje
Dno
Dźwięk
Monotonia
Klatki
Szept
Krzyk
Melancholia
Bezsilność
Nicość

Świat

Koniec

 

 

Passio materialization

 

Obudziłem się w chłodnej przestrzeni

Przepełnionej kłamstwem

Ciemność oplotła moje ciało

Słyszę szepty

Nie rozumiem ich

Uwolnijcie mnie z tego piekła

Czy ta głębia nie ma końca ?

Wciąż widzę wspomnienie nieba

Pierwszy raz ich ujrzałem

Ile jeszcze mam trwać

Łamany przez wykrzywione szpony słów

Czyjaś twarz zabiera mnie do piekła

Aż w końcu zamieram

Śnię sen o słońcu

Niewyjaśniony sen...

Co jest moją prawdziwą rzeczywistością ?

Labirynt rąk ludzkich

Znowu słyszę ten sam dźwięk

Moje wspomnienia upadły

Czy widziałeś kiedyś ból ?

W świecie opanowanym przez zmaterializowane emocje

Czy miłość dosięga w tą głębie ?

Czuję...

Odrywają mi dłonie

Wciąż ślepy na innych...

Lecz widzę...

Jestem pośrodku pokoju o sześciu ścianach

Mieszkanie śmierci

Ludzie pogrążeni szaleństwem

Rozrywają swe ciała

Strach czepia się ich ust

Oni nie mieli oczu...

Jak długo jeszcze ?

 

Mgła przerzedza się

Bym mógł ujrzeć niekończący się ból

Cisza nastała na krańcu ziemi...

Historia zawraca

Lecz widzę

Te same tępe twarze

Ale nie czuję więzów

Mimo krwi na mym ciele

Czuję jak świat pochłania mnie głębiej

Czy idę do piekła ?

Usłysz mój głos

Stoję za tobą

 

Widziałem pola śmierci

Łąki cierni

Dziecięce krzyże

Wyciągnij mnie z czerwonego nieba

Tracę oddech

 

Border

 

 

 Świat otoczony kurtyną dobroci

Mgliste postacie nas dręczą

Przeszłość zabiera część ludzi

Samotnie siedząc na brzegu morza

Na pustkowiu

Ciche powietrze łagodzi rany

Wołające przestrzenie

Musisz wrócić

Codziennie wybieram się na granice umysłu

Tam gdzie jest głębia

Na wybrzeżu, między samobójstwem

Białe chmury zatrzymują słońce

Granica zanika

W tej ciemności da się usłyszeć krzyki

Między drzewami, martwe postacie

Ciągną nas w głębinę myśli

W środku lasu

Słowa tabu unoszą się w powietrzu

Dusimy się nimi

Ten koniec został pożarty przez uczucia

Życie dalej trwa

Czemu czekasz na rzecz, która nie istnieje

Będąc zarazem cienką linią

Ukojeniem w bólu

Jesteś tutaj

Nie uciekaj

Bowiem demony cię pochłoną

Smutek pożre twą duszę 

 

Ai ~

 

愛

 

Pragnę ujrzeć ten świat oczami Boga

Czy wciąż mnie słyszysz?

Widzę twój cień zatopiony w gałęziach

On krzyczy

Twoje oczy poprzebijane emocjami szklą się czerwienią

Odpowiedz mi czy wciąż jesteś w tym świecie

Stojąc na pograniczu ulic

Widzę twoją dusze stojącą naprzeciw

Ulice ciemne, gorzkie, nieskończona przepaść

Z żółtych domów, wołają cię demony

 Zasłaniasz się swoją słabością

Depczesz mój wzrok

Opadasz na dno

Zdzierając skórę z twarzy

Ludzie oślepiają się z miłości

Ja w oddali stoję na wiecznych polach

Przyglądając się twemu życiu

Widzę jak upadasz, oddalając się w głąb

Twoje oczy zapęniły się czarną krwią

Więc nie patrz już na mnie