Don't lose yourself

Mijając wiele dni

Mieszając się w celach

Powody ciągłego pośpiechu

Czas

Czas

Czas

Upływa

Wizje umierają

Pod pokrywą czarnej płachty

Zakopane odpadkami codzienności

Kiedy?

Zedrę swoją skórę

Piętrzące się bandaże

Wyciekająca krew

Zagłuszony świat

Krople

Posiadając szklane stopy

Stoję jeden

Wśród tłumów

Spoglądam

Na smutne niebo

Postaci wirują

Zabiegane

Pojedynczy oddech

Zapomniana chwila

Krople

Zaczynają opadać

Chaos się wzmaga

Uczucia

Zawarte w deszczu

I ludzie

Z parasolami

last flowers

Pustynia

Siedziałem na wilgotnej pustyni

Budując zamki

Z mokrego piasku

Piękne wytwory mojej wyobraźni

Po lodowatej nocy

Słońce oblało budowle

Cieplejszym powietrzem

Ze wschodu

Rozpadło się

Piasek został przesypany

Został jedynie

Żar upalnego dnia

Moja skóra się pali

Zostałem sam

W ruinach pięknego świata

Który nie istniał

Płonąc w bólu rzeczywistości

Przeistoczenie

Wszystko przeistacza się w bezsens

Kiedy stoję na dachu swojej świadomości

W ciemną, chłodną noc

Śliska krawędź

Spoglądam w dół

Łzy nieba

Znikają w ciemności

Moje lustro

Dawno pękło

Zniekształcając obraz,

Zamalowane na czarno

Rękami świata,

Spoglądam na potwora

Płaczący księżyc

Płaczący księżyc

Na niebie

Owiany wiatrem

Ciemność, która wyciąga pnącza

Spod ziemi

Sięga w moją stronę

Czerwona ciecz

Drąży koryta w ciemnej ziemi

Chłodna noc

Z moich pleców wyrastają wyniszczone skrzydła

Wpatruję się w las

Pełen cichego szumu

I głosów

Samotnie stoję na pustkowiu

Oddalony

Liny sięgają moich ramion

Opadam

Bez oporu

Zatapiam się w kruczych piórach

Moje oczy bledną

Księżyc się topi

僕は

Przebywając w pustej przestrzeni

Widzę swoją postać

Jej prawdziwe oblicze

Odrzucone

Wykrzywiane

Przez istoty społeczeństwa

Nie potrafię zaakceptować

Swojej postaci

Ciężki kamień nacisku

Przygniata moje barki

Nie mogę oddychać

Spojrzenia

Spojrzenia

Spojrzenia

Odrzucam samego siebie

By pozostać niewidzialnym

Oddychać

Fałszywym powietrzem

W imię akceptacji

Budząc się

Spoglądam niechętnie na życie

Nawet matka

Nie rozpoznaje mnie

Gdy staję się prawdziwy

Nie mogę żyć

Wśród tych co kocham

Blod

Wypełniony niemocą

Krwawiący ranami

Miłość

Do krwi

Oczyszczenie

Z zadanych ran

Zapadła noc

Zostanę w tym miejscu

Wydarłem sobie serce

By nakarmić kwiaty

Niech rosną

Na moim życiu

Obficie

Pozbawiony sensu

W nagim wychudłym ciele

Na czarnej, chłodnej ziemi

Ściskam metalowe serce

Przebija mi skórę

Ciepła krew upływa

Wraz z mym martwym oddechem

blod (szwedzki - krew)

-

W lekkim oddechu

Na skraju nieba

Unoszą się uczucia

W płynnych barwach

Wmieszany spokój

Samotne drzewo bez liści

Na czarnej ziemi

Cisza obleka to pustkowie

Po śmiertelnym spokojem

W białej szacie

Wyschnięte łzy

Delikatna pustka

Cold

Zachłysnąłem się powietrzem

Jego zimnem

Moje stopy

Przymarzły do ziemi

Stałem w bezruchu

Kiedy nadeszła noc

Zachmurzone niebo

Potęgujące ciemność

Czarne gałęzie drzew

Chyliły się ku mej postaci

Towarzyszący najgorszym nocom
Mój stary przyjaciel
Odziany w ciemność
Ociekający krwią
Spojrzał na mnie z pogardą
[Nie należysz już do mnie] 

Nóż zalśnił w jego dłoniach
Moja pierś
Moje serce
Zostały przebite

Ból

[Nie należysz już nigdzie]

Łzy zamarzały mi na policzkach
Krew dusiła mi gardło
Gałęzie były co raz bliżej
Szepty
Krzyczały

Zabłądziłem
W krainę starej rzeczywistości
Chłód chwycił mnie za stopy
Lecz słońce nadeszło
Roztapiając lód

-

W odcieniach chmur

Barwią się moje oczy

Ogromna

Pusta

Przestrzeń

Ciemna

Wilgotna

Ziemia

Nagie stopy

Grzęzną w błocie

Postać

W czarnym płaszczu

O czarnych skrzydłach

Unosi się nieznacznie nad powierzchnią

Kierując się na zachód

Gdzie w oddali

Widnieje uschłe drzewo

Śmierć

Wlecze za sobą

Martwego człowieka

[Ręka w ogniu]

Złamali

To kim byłem

Zabili

To w co wierzyłem

I

Stałem się

Potworem

Bez przerwy te dźwięki

Ten zapach

Ten ból

Urojone oszczerstwa stają się prawdą

Kim jestem ?

Zabiłem ?

Wiedziałem...

Mam dość...

Narodzony

Z rozszarpanego umysłu

Kiedy odnalazłem prawdę

Zostało tylko jedno

Spaliłem własne ciało

Suicide

Oszklony dom

Na krańcu ziemi

Z oknem na przepaść

Czerwone maki

Barwią odległy horyzont

Ciemna, chłodna noc

Która nadchodzi

Zatapia wszystkie stworzenia

Zachód maluje się na niebie

Pod drzewem stanął człowiek

Z liną w ręku

[Jutro już nie nadejdzie]

Wraz z opadającym słońcem

Otwiera się na demony

Które wchłaniają go w całości

Ciemne postaci

Ściągają resztki z drzew

Żywiąc się

I zamieniając w swoje ciała

Nieumarły umysł

Istoty chcącej zginąć

Szkło pęka