Vanitas

 

Vanitas

Siedem drzwi do domu śmierci

Paradoksalne otwarte światło

Głos, który woła przez wieczność

Tron spowity krwią czarnych węży

Dzieci wołające na krańcu Ziemi

Kwiaty lykorysu zajmujące łąki raju

Tęcza nad światem nienawiści

Szmaragdowy księżyc bez blasku

Pochłaniający ciemność

Czterech zabitych

Krzyczących na łąkach ludzkich

Białe szaty splamione przez paradoks

Złote wieńce słońca opadły do wiecznego morza

Widzę tylko błyskawice

I te głosy

Istniejące wraz z szumem liści

Płonące świece zatopiły się w istnieniu

Siedem dusz zbierających życie

Morze zamarło

Karmiąc się sobą

Istoty ludzkie pogrążone w otchłani szaleństwa

Wciąż żyjące

Na horyzoncie

Wśród śmierci

Lew bez serca

Cielec bez skrzydeł pełen oczu

Zabrał istnienie

Wieczność wśród pól elizejskich usłanych cierniami

Ten co istniał

Modlitwa w agonii

Aksjomat śmierci przypomniał o śnie

Bogowie zjedli swoje dzieci

Strony życia delikatnie opadły na wieczność

 

 

 



Bonum nocte

 

Bonum nocte

 

Nie chciałem widzieć tego świata

Tej pustki ogarniętej przez deszcz

Nie chciałem tu wracać

Głuche słowa odbijające się od szarych ścian

Słyszę tylko łkanie

Śpiew martwych duszy

Zabierzcie mnie stąd

Pełno ornamentalnej historii

Stworzonej z krwi

Ostatnie tchnienie

Oderwane od rzeczywistości

Jedyna prawda

Która i tak zanika

Powoli

Wraz z każdą kroplą

Do nieskończoności

Chcę zobaczyć znów słońce

Zabrałaś mnie tu

A teraz umieram wśród obcych

Hominem

 

Mors Hominum

Otwarłem usta

Słowa zadrżały w powietrzu

Ta delikatność, która cię przeraża

Nie patrz za ścianę

To woła cię nienawiść

Ciche pożądanie, które gwałci tą cisze

Otworzyła się zamęć paradoksu

Twardy świat bez boga

Coś zginęło wśród krzyku

Zawodzenie wżerające się w skórę

Oczy spojrzały na ten pejzaż nienawiści

To co przed chwilą było białą wstęgą stało się czernią

morze bezwładnego światła

Człowiek, który nie istniał

Kobiecość została zgniecona

Amnezja czyści nam umysły

Wciąż wołając o pomstę

Szaleńczy krzyk dławiący usta

Ah... czym jest ten świat

Tylko nie skończoną wiecznością

I tak skończymy oszaleli zjadając siebie

Te krzyki

Słychać je cały czas

Przebijają me uszy

Oczy krwawią czernią

Czerwień ukryta w martwej zasłonie

Kula życia się rozpadła

Na niebie ciemności

Złoty deszcz wyzbył nas do końca

Chcąc zbawić się resztkami

Bo na tym świecie człowieczeństwo czasem znika

Mówiłeś kiedyś o prawdziwym świecie

Chcę w nim zatonąć w moim śnie

Nikt nie pamięta moich słów

Moje pieśni są dla nich tylko bełkotem

Konającego człowieka

Budząc się jak motyl

Co dzień

Zrozumienie jest znikome

Znam was wszystkich

Lecz moje imiona są dla was obce

Brzytwa na końcu życia

Cienka linia