At the bottom

 

 

At the bottom

 

Widziałem ich wszystkich

Ich szpetne twarze

Ręce powykrzywiane

Martwe usta i oczy

Chcieli zabrać mnie do siebie

Ochrzcić nienawiścią

Ich palce ciągle mną szarpały

Cienkie niczym węże

Byli kiedyś jak ja

Przeszli przez tafle wody

Tam głęboko

Każdy z nas stoi na brzegu opleciony ich słowami

Nie można odejść

Jedynie miłość do stworzeń

Zniekształconych ludzi

Uwalnia od blizn i bólu

Patrząc codziennie na twarze z głębin

Pytam siebie czy nadejdzie kiedyś mój czas

Słychać ich krzyki nienawistne

Bluźnierstwa wbijające się do środka
Wciąż ranią nasze ciała
Wyciągając chude ręce znad jeziora
Połykają nasz oddech
Karmiąc się bólem
 

Lecz miłość jest uwolnieniem

 Od ran przez nich zadanych
Zmywa blizny
Tylko trwać w chwili uniesienia